Ganimedes | |
---|---|
satélite natural de Júpiter (es) [1], satélite de masa planetaria (es) y satélite regular (es) | |
Símbolu astronómicu | |
Parte de | satélite galileano (es) |
Descubridor | Galileo Galilei[1] y Simon Marius (es) [1] |
Data de descubrimientu | 7 xineru 1610[2] |
Epónimu | Ganímedes |
Datos d'observación | |
Magnitú aparente (V) | 4,61 (banda V) |
Oxetu astronómicu padre | Xúpiter |
Apoastru | 1 071 600 km |
Periastru | 1 069 200 km |
Carauterístiques físiques | |
Radiu |
2634,1 km 2631 km [1] |
Superficie | 87 000 000 km² |
Masa | 148,148 Yg[3] |
Densidá | 1,936 g/cm³ |
Gravedá superficial | 1,428 m/s² |
Temperatura |
70 K (mínimu) 110 K (media) 152 K (máximu) |
Albedu | 0,43 |
Carauterístiques orbitales | |
Periodu orbital | 7,154 d |
Semiexe mayor (a) | 1 070 400 km |
Periheliu (q) | 1 069 200 km |
Afeliu (Q) | 1 071 600 km |
Enclín (i) | 2,214 ° |
Escentricidá orbital (e) | 0,0013 |
Ganimedes o Ganímedes (del griegu Γανυμήδης) ye'l satélite natural más grande de Xúpiter y del sistema solar[5], y ye l'únicu de los satélites que tien campu magnéticu. N'orde de distancies al planeta, ye'l séptimu más cercanu y el terceru de los galileanos, que son el primer grupu d'oxetos descubiertos qu'orbiten alredor d'un planeta. Completa la so órbita n'aproximao siete díes, y caltién una resonancia orbital con Ío y Europa de 1:2:4. El so diámetru ye de 5.268 km, un 8% mayor que'l de Mercuriu, magar que tien namái el 45% de so masa[6]. Ye un 2% mayor que Titán, el segundu satélite natural más grande, y tien el doble de masa que la Lluna.[7] En términos absolutos, ye'l novenu oxetu mayor del sistema solar, y el más grande que nun tien una atmósfera significativa.
Ganímedes ta formáu por silicatos y xelu en cantidaes aproximao iguales[8]. Ye un oxetu diferenciáu, con un nucleu fundíu ricu en fierro y un océanu internu que podiera tener más agua que tolos océanos de la Tierra xuntos[9][10][11]. Na so superficie estrémense dos clases diferentes de terrenu: escuru y claru. Les rexones escures, enllenes de cráteres d'impautu y formaes hai 4000 millones d'años, cubren alredor d'un terciu del satélite. El resto de la superficie ocúpenlo les rexones clares, cortaes por amplios surcos y crestes y un poco menos antigües que les escures. Les causes xeolóxiques de la perturbación que-yos dio orixe entá nun se conocen, pero piénsase que les rexones clares quiciás seyan el resultáu de l'actividá tectónica provocada pol calentamientu de marea[12].
El so campu magnéticu ye, posiblemente, el resultáu de movimientos de convección dientro del nucleu de fierro fundíu[13]. La so fuercia, escasa, queda tapecida pola del campu magnéticu de Xúpiter, muncho más potente, y poro aparez namái como una perturbación llocal de les llinies de campu. El satélite tien una feble atmósfera d'oxíxenu qu'inclúi ozonu y oxíxenu atómicu y molecular[14], na qu'hai un pequeñu porcentaxe d'hidróxenu atómicu. Entá nun ta claro si el satélite tien una ionosfera asociada a l'atmósfera[15].
El descubrimientu de Ganimedes atribúise-y a Galileo Galilei, que tendríalu visto'l 7 de xineru de 1610. El so nombre foi una suxerencia del astrónomu Simon Marius poco dempués del descubrimientu, y fai referencia a Ganimedes, coperu de los dioses y amante de Zeus[16]. La so esploración cercana llevóse a cabu al traviés de varies sondes, entamando pola Pioneer 10. Les sondes Voyager afinaron el conocimientu de los valores de les sos carauterístiques físiques, mentantu que la Galileo descubrió'l so océanu soterrañu y el so campu magnéticu. L'Axencia Espacial Europea tien proyectada una misión al sistema xovianu al traviés d'una sonda que será llanzada al espaciu en 2022. Esta, tres de sobrevolar varies vegaes los trés satélites galileanos xelaos, ha entrar n'órbita alredor de Ganimedes[17].